Linia orzecznicza sądów powszechnych co do niedozwolonego charakteru postanowień umów ubezpieczenia na życie z UFK określających wysokość opłaty pobieranej przy rozwiązaniu tych umów jest jednolita i trwała. Potwierdził ją Sąd Najwyższy, który wyrokiem z dnia 18 grudnia 2013 r., sygn. akt I CSK 149/13, oddalił skargę kasacyjną pozwanego - Nordea Polska Towarzystwo Ubezpieczeń na życie S.A. od wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie utrzymującego w mocy powołany wyżej wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie, który uznał:
„na podstawie art. 3851 § 1 k.c. za niedozwolone i zakazał stosowania przez pozwanego w obrocie z konsumentami postanowienia wzorca umowy - ogólnych warunków umowy ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym ze składką regularną (…), dotyczącego pobierania przez pozwanego, w razie wypowiedzenia umowy przez ubezpieczającego przed upływem kolejnych 10 lat od daty zawarcia umowy, opłaty likwidacyjnej za realizację wykupu jednostek funduszu zgromadzonych na rachunku podstawowym ubezpieczonego w następującej wysokości: w I Roku Polisowym – 100%, w II Roku Polisowym – 100%, w III Roku Polisowym – 70%, w IV Roku Polisowym – 60%, w V Roku Polisowym – 50%, w VI Roku Polisowym – 40%, w VII Roku Polisowym – 30%, w VIII Roku Polisowym – 20%, w IX Roku Polisowym – 10%, w X Roku Polisowym – 5%